اَلْإِبَةُ [el-ibet] (عِدَةٌ [ʹidet] vezninde) ve
اَلتُّؤَبَةُ [et-tu΄ebet] (تُؤَدَةٌ [tu΄edet] vezninde) ve
اَلْمَوْئِبَةُ [el-mev΄ibet] (مَوْهِبَةٌ [mevhibet] vezninde) İsmlerdir, rüsvâlık ve hizy ve züll ve ʹâr ve hayâ maʹnâsınadır; yukâlu: مَا فِيهِ إِبَةٌ وَتُؤَبَةٌ وَمَوْئِبَةٌ أَيْ خِزْيٌ وَعَارٌ وَحَيَاءٌ Kâle fi’l-Esâsمَا طَعَامُكَ بِطَعَامٍ تُؤَبَةٍ أَيْ لاَ يُسْتَحْيَى مِنْهُ Pes إِبَةٌ [ibet] kelimesi masdar ve ism olur.
اَلتُّؤَبَةُ [et-tu΄ebet] (tâ’nın zammı ve hemzenin fethiyle) Bi-maʹnâhâ. Ebû ʹAmr eyitti: Benî Esed’den bir kimse benim katımda yemeklendi, yemekten el çektikte dahi ye diye teklîf edicek, eyitti: مَا طَعَامُكَ يَا أَبَا عَمْرٍو بِطَعَامٍ تُؤَبَةٍ أَيْ بِطَعَامٍ يُسْتَحْيَا مِنْ أَكْلِهِ Ve تُؤَبَةٌ [tu΄ebet]te olan tâ vâv’dan maklûbdur.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı