Kamus-ı Muhit - الجلبة maddesi

اَلْجَلَبَةُ [el-celebet] (fetehâtla) Bu dahi gırîv ve feryâd ve ihtilât-ı asvât maʹnâsınadır.

اَلْجُلْبَةُ [el-culbet] (جُرْعَةٌ [curʹat] vezninde) Onulmağa başlayan yaranın mühresine denir ki yaranın üzerinde kabuk tarzında tekevvün eden dericikten ʹibârettir. Ve

جُلْبَةٌ [culbet] Sehâb kıtʹasına denir. Ve moloz ve çakıl yığınına denir ki birbiri üzere müterâkim olmakla devâbbın mürûruna mâniʹ olur. Ve bölük bölük bitmiş otluk parçalarına denir. Ve kaht u galâ ve şiddet üzere olan seneye denir; yukâlu: وَقَعُوا فِي الْجُلْبَةِ أَيِ السَّنَةِ الشَّدِيدَةِ Ve sebz ve mutarrâ meşe ağaçlarına denir. Ve zamânın şiddet ve mihnetine denir; yukâlu: أَصَابَتْنَا جُلْبَةُ الزَّمَانِ أَيْ شِدَّتُهُ Ve açlık, جُوعٌ [cûʹ] maʹnâsınadır. Ve deve havutunun hatabına çekilen deriye ve meşine denir. Ve deve semerine üstüvâr ettikleri demir âlete denir, semerin kaşları gibi. Ve şol halka ve çapraz makûlesi küçük demir parçasına denir ki onunla kırık çanak makûlesi kinedlenir. Ve şol nüsha ve heykel ve pâzû-bend makûlesine denir ki üzerine meşin kaplanıp dikilmiş ola.

Vankulu Lugatı - الجلبة maddesi

اَلْجَلَبُ [el-celeb] ve

اَلْجَلَبَةُ [el-celebet] (fethateynle) Âvâzlar, asvât maʹnâsına; tekûlu minhu: جَلَّبُوا بِالتَّشْدِيدِ Ve şol جَلَبٌ [celeb] ki ondan nehy olunmuştur, o budur ki zekât cemʹ eden kimse sürünün üzerine varmayıp kendi durduğu mekâna getirtip zekât ala. Baʹzılar eyitti: Nehy olunan جَلَبٌ [celeb] odur ki bir kimse ödül meydânına atına bir kimseyi bindirip meydân başına geldikte ardınca at bırakıp haykıra tâ ki cümlesin geçe. Bâb-ı hîleden bu bir nevʹ olduğu için nehy olundu.

اَلْجُلْبَةُ [el-culbet] (zamm-ı cîm’le ve sükûn-ı lâm ile) Şol deridir ki yara üzerine biter onulmak zamânında; tekûlu minhu: جَلَبَ الْجُرْحُ يَجْلُبُ مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ وَالثَّانِي Ve zamânın şiddeti; yukâlu: أَصَابَتْنَا جُلْبَةُ الزَّمَانِ وَكُلْبَةُ الزَّمَانِ Ve şol deri ki deve hatabına çekerler, ona da جُلْبَةٌ [culbet] derler.