اَلْحَلْقَتَانِ [el-ḩalḵatân] (tesniye sîgasıyla) Nisvânın rahimlerinde olan iki halkadan ʹibârettir ki birisi fercin ağzına doğru rahimin ucunda olur ve biri nutfenin kabıdır ki nufte onun içine nâzil olup ve hayz vaktinde münfetih olur. Ve ʹArablar “Ben filânı sebk ve takaddüm eyledim” diyecek yerde إِنْتَزَعْتُ حَلْقَتَهُ derler, سَبَقْتُهُ maʹnâsına. Burada حَلْقَةٌ [ḩalḵat]tan murâd zırhtır ve bu kinâyedir. Ve kavluhum li’s-sabiyyi izâ teceşşe΄e: حَلْقَةً أَيْ حُلِقَ رَأْسُكَ حَلْقَةً بَعْدَ حَلْقَةٍ Yaʹnî küçük maʹsûmlar kikirdikleri vaktinde ʹArablar حَلْقَةً derler. Burada حَلْقَةً [ḩalḵat] حَلْقٌ [ḩalḵ] lafzından masdar ve mefʹûl-i mutlaktır, سَقْيًا وَرَعْيًا gibi. Pes kelâm-ı mezkûrda mechûl حُلِقَ lafzı mahzûf mukadder olmakla merreten baʹde-uhrâ başın tırâş olsun demektir ki muʹammer olmasını taleb eylemekten kinâyedir.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı