اَلْحَلِيفُ [el-ḩalîf] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) Bir kimse ile and için ʹahd ve peymân eden kimseye denir ki ehadühümâ âhere nisbetle حَلِيفٌ [ḩalîf] ıtlâk olunur; tekûlu: هُوَ حَلِيفِي أَيْ مُحَالِفِي وَمُعَاهِدِي Ve hadîdü’l-lisân ve fasîhü’l-beyân adama ıtlâk olunur, gûyâ ki edâ-yı merâm eylemekte lisânı ona حَلِيفٌ [ḩalîf] ve mutâviʹdir; yukâlu: رَجُلٌ حَلِيفُ اللِّسَانِ أَيْ حَدِيدُهُ ve yukâlu: مَا أَحْلَفَ لِسَانَهُ أَيْ مَا أَحَدَّهُ وَأَفْصَحَهُ Ve şol حَلِيفٌ [ḩalîf] ki Sâʹide b. Cu΄eyye nâm şâʹirin işbu: “حَتَّى إِذَا مَا تَجَلَّى لَيْلُهَا فَزِعَتْ || مِنْ فَارِسٍ وَحَلِيفِ الْغَرْبِ مُلْتَئِمِ beytinde vâkiʹdir, sinân-ı hadîd yâhûd feres-i naşît murâddır. Ve bu mecâz bi-mertebeteyn olur.
اَلْحَلِيفُ [el-ḩalîf] (ḩâ’nın fethi ve lâm’ın kesri ve meddiyle) Bir kimse ile ʹahd edip and içen kimse, مُحَالِفٌ [muḩâlif] maʹnâsına.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı