اَلدُّحْلَانُ [ed-duḩlân] (dâl’ın zammı ve ḩâ’nın sükûnuyla) Kezâlik cemʹi, zikr olunan çukurlar maʹnâsına. Ve دَحْلٌ [daḩl] zikr olunan çukura girmeğe dahi derler; tekûlu: دَحَلْتُ فِيهِ أَدْحَلُ مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إذِاَ دَخَلْتَ فِي الدَّحْلِ Ve
دَحْلٌ [daḩl] Kuyu kazıp onarmağa dahi derler; yukâlu: دَحَلْتُ الْبِئْرَ أَدْحَلُهَا إِذَا حَفَرْتَ فِي جَوَانِبِهَا Ve minhu kavlu Ebî Hureyre li-reculin se΄elehu fe-kâle: “إِنِّي رَجُلٌ مِصْرَادٌ أَفَأُدْخِلُ الْمِبْوَلَةَ مَعِي فِي الْبَيْتِ قَالَ نَعَمْ فَاَدْحِلْ فِي الْكِسْرِ” Ve مِصْرَادٌ [miṡrâd] mîm’in kesriyle şol kimsedir ki ona soğuk tîz te΄sîr ede. Ve كِسْرٌ [kisr] kâf’ın kesriyle evin bucağıdır. Ve مِبْوَلَةٌ [mibvelet] mîm’in kesriyle ibrîz maʹnâsınadır. Ve Ebû ʹUbeyd eyitti: أَدْحِلْ [edḩil] دَحْلٌ [daḩl]den me΄hûzdur ki evin köşesine girip kuytulanmak murâddır.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı