اَلصَّخْبَةُ [eṡ-ṡaḣbet] (تَمْرَةٌ [temret] vezninde) Şol pınara denir ki yerden kaynayıp çıkar iken çağıl çağıl seslenir ola, çağılgan taʹbîr olunur; yukâlu: عَيْنٌ صَخْبَةٌ أَيْ مُصْطَفِقَةٌ عِنْدَ الْجَيَشَانِ ve yukâlu: مَاءٌ صَخِبُ الْآذِيِّ كَكَتِفٍ وَمُصْطَخِبَةُ الْآذِيِّ أَيْ لَهُ صَوْتٌ عِنْدَ تَلاَطُمِ أَمْوَاجِهِ Ve آذِيٌّ [âžiyy] hemzenin meddi ve žâl-ı muʹcemenin kesri ve yâ’nın teşdîdiyle dalgaya denir, mevc ve hurûş maʹnâsınadır. Ve
صَخْبَةٌ [ṡaḣbet] Bir nevʹ boncuk ismidir ki efsûn-kârân ve erbâb-ı nîrencât muhabbet ve ʹadâvet husûslarında istiʹmâl ederler.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı