اَلصَّلْقَعَةُ [eṡ-ṡalḵaʹat] (ḵâf’la) صَلْفَعَةٌ [ṡalfeʹat] vezninde ve maʹnâlarıyla mürâdiftir. Ve pek seslenmek maʹnâsınadır; yukâlu: صَلْقَعَ صَوْتَهُ إِذَا شَدَّدَهُ
اَلصَّلْقَعَةُ [eṡ-ṡalḵaʹat] (ʹalâ-vezni اَلدَّحْرَجَة [ed-daḩrecet] ḵâf ile ve fâ ile lügattır) Boyun vurmak maʹnâsına; yukâlu: صَلْقَعَ عِلَاوَتَهُ إِذَا ضَرَبَ عُنُقَهُ Ve
صَلْقَعَةٌ [ṡalḵaʹat] Fakîr olmağa dahi derler, iʹdâm maʹnâsına. Ve bu dahi ḵâf’la ve fâ ile lügattır ve سَلْقَعَةٌ [selḵaʹat] dahi lügattır, sîn’le ve ḵâf ile; yukâlu: صَلْقَعَ الرَّجُلُ إِذَا أَفْلَسَ Ve sâhib-i Ṡurâḩصَلْقَعَةٌ [ṡalḵaʹat]ı yok etmekle tefsîr edip صَلْقَعَةٌ [ṡalḵaʹat] “nîst kerden ve gerden zeden ve muflis şuden” demiştir sehvdir, kelâm-ı Cevherî’de gûyâ ki إِعْدَامٌ [iʹdâm]ı iflâs maʹnâsına mugâyir zann etmiştir.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı