اَلشَّوَاةُ [eş-şevât] (şîn’in fethi ve elifin kasrıyla) Vâhidi. Ve
شَوَى [şevâ] Maktel olmayan ʹuzva dahi derler, yedân ve riclân ve re΄s gibi. Bu zikr olunan Cevherî nüshalarının zâhirinden fehm olunandır, lâkin re΄sten murâd cild-i re΄s yâ ʹazm-ı re΄s olmak gerek, zîrâ re΄s ʹale’l-ıtlâk maktel olmamak vech olmadığı zâhirdir. Ve
شَوَى الْفَرَسِ [şeve’l-feres] Atın ellerine ve ayaklarına derler, başına demezler; zîrâ atı medh ettiklerinde عَبْلُ الشَّوَى derler ʹayn-ı mühmele ve bâ΄-i muvahhade ile, elleri ve ayakları fermûde demek mahallinde hâlâ ki baş fermûde olmak atta cihet-i medh değildir. Ve
شَوَى [şevâ] Mâlın yaramazına dahi derler. Ve
شَوَى [şevâ] Bir nesnenin kolayına ve cüz΄îsine dahi derler.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı