اَلصَّاخَةُ [eṡ-ṡâḣḣat] (ḣâ’nın teşdîdiyle) Şol şedîd sayha ve âvâza denir ki şiddetinden kulakları sağır eder ola. Ve
صَاخَّةٌ [ṡâḣḣat] Kıyâmete ve dâhiyeye ıtlâk olunur. Kıyâmete ıtlâkı nefha-i sûr hasebiyledir, mübâlagaten kıyâmete vasf olur. Ve
صَاخَّةٌ [ṡâḣḣat] İsnâd-ı mecâzî üzere مُصِمَّةٌ [muṡimmet] maʹnâsına da olur, zîrâ مُصِمٌّ [muṡimm] hakîkatte مُسْمِعٌ [musmiʹ] olandır. Ve bu, صَخٌّ [ṡaḣḣ] kelimesinden me΄hûzdur ki kulağı sağır eylemek maʹnâsınadır, mecâzen âvâz-ı şedîdede istiʹmâl olunmuştur; yukâlu: صَخَّهُ صَخًّا إِذَا ضَرَبَ أُذُنَهُ فَأَصَمَّهَا وَيُقَالُ صَاحَ بِهِمْ صَيْحَةً تَصُخُّ اْلآذَانِ Ve dâhiye-i şedîdeye ıtlâkı dahi semâʹına kulaklar dayanmadığına mebnîdir. Mü΄ellif iktisâr vechi üzere sebt eylemiştir.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı