اَلصِّفَةُ [eṡ-ṡifet] (ṡâd’ın kesriyle) Bi-maʹnâhu; yukâlu: وَصَفْتُ الشَّيْءَ وَصْفًا وَصِفَةً وَالْهَاءُ عِوَضٌ مِنَ الْوَاوِ Ve
صِفَةٌ [ṡifet] Bir kimsenin zâtıyla kâ΄im olan hâlete dahi derler, ʹilm gibi sevâd gibi. Ammâ nahviyyûn صِفَةٌ [ṡifet]le bu maʹnâyı dilemezler, zîrâ صِفَةٌ [ṡifet] onlar katında şol lafzdır ki bir nesneye naʹt vâkiʹ ola, yâ ism-i fâʹil olmakla yâhûd ism-i mefʹûl olmakla yâhûd onlar maʹnâsında olan nesne olmakla, şibh ve misl gibi; meselâ رَأَيْتُ أَخَاكَ الطَّرِيفَ dediklerinde أَخٌ mevsûf ve اَلطَّرِيفُ sıfattır derler. Bu cihetten bir şey΄ sıfatına muzâf olmaz dediler, nefsine muzâf olmadığı gibi, zîrâ onlar katında sıfat mevsûftan ʹibârettir, طَرِيفٌ [ṯarîf] أَخٌ [aḣ] kendi olduğu için.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı