اَلصَّقْعَاءُ [eṡ-ṡaḵʹâ΄] (ṡâd’ın fethi ve ḵâf’ın sükûnu ve elifin meddiyle) Güneş. Rivâyet olunur ki Ebu’l-Esved ed-Du΄elî’nin kızı bir gâyet ıssı günde vâlidine eyitti: يَا أَبَتِ مَا أَشَدُّ الْحَرِّ Ebu’l-Esved eyitti: إِذَا كَانَتِ الصَّقْعَاءُ مِنْ فَوْقِكِ وَالرَّمْضَاءُ مِنْ تَحْتِكِ Pes kız eyitti: Şiddet-i harâret ne tarîkle olduğın su΄âl etmem, maksûdum ziyâde harâret olduğın iʹlâmdır. Ebu’l-Esved eyitti: Pes مَا أَشَدَّ الْحَرَّ de. Yaʹnî dâl’ın fethi ve râ’nın nasbı ile. Ebu’l-Esved bu kelâmıyla bâb-ı taʹaccübü vazʹ etti. Ve
صَقْعَاءُ [ṡaḵʹâ΄] Başının ortasında ak olan tavşancıla dahi derler. Ve gayrı nesneye dahi ıtlâk olunur.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı