Şârih der ki Râġib’in beyânına göre ele mahsûs değildir, zâhir-i beşere ile de olur. Ve gâhî bir nesneyi el ile yoklayıp bulmadığı sûrette dahi istiʹmâl olunur. Ve مَسٌّ [mess] hâssa-i lems ile müdrek olan mahalde istiʹmâl olunur. İntehâ. Ve kavluhu taʹâlâ hikâyeten ʹani’l-cinn: ﴿وَأَنَّا لَمَسْنَا السَّمَاءَ فَوَجَدْنَاهَا مُلِئَتْ حَرَسًا شَدِيدًا﴾ الآية، أَيْ عَالَجْنَا غَيْبَهَا فَرُمْنَا اسْتِرَاقَهُ Yaʹnî “Bizler ahbâr-ı gaybiyye-i semâviyyeyi gelip kâhinlere ihbâr için melâ΄ikeden istirâka eylemeğe çok dürüştük, lâkin hurrâs-ı şedîdeden ve şühüb ve savâʹikten takarrübe bir vechile yol bulamadık” demek olur. Ve
لَمْسٌ [lems] Cimâʹ eylemek maʹnâsına müstaʹmeldir; yukâlu: لَمَسَ الْجَارِيَةَ إِذَا جَامَعَهَا
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı