مُخَاطُ الشَّيْطَانِ [muḣâṯu’ş-şeyṯân] (mîm’in zammıyla) Öğle vaktinin ıssılığında havâda şuʹâʹ-ı şemsten târ-ı ʹankebût gibi uzun uzun ve tel tel kaynayarak görünen hutût-ı mevhûmeye ıtlâk olunur. Ve ona لُعَابُ الشَّمْسِ [luʹâbu’ş-şems] ve رِيقُ الشَّمْسِ [rîḵu’ş-şems] dahi ıtlâk olunur ki şeytân örümceği taʹbîr ederler. Şârih der ki sâ΄irleri bunu “خ،ي،ط” mâddesinde resm eylediler, pes “م،خ،ط” mâddesinden olduğu sûrette mîm’in fethiyle olmak lâzım idi.
مُخَاطُ الشَّيْطَانِ [muḣâṯu’ş-şeyṯân] (mîm’in zammıyla) Bi-maʹnâhu. Ve
خَيْطُ بَاطِلٍ [Ḣayṯu Bâṯil] Mervân b. el-Ḩakem’in lakabı idi, zîrâ tavîlü’l-kâme idi ve ıztırâb üzere idi. Ve bu makâmda sâhib-i Ṡurâḩ’ın خَيْطُ بَاطِلٍ [ḣayṯu bâṯil]i “serâb” ile tefsîr etmesi sehvdir, zîrâ خَيْطُ بَاطِلٍ [ḣayṯu bâṯil] تَارُ عَنْكَبُوتٍ misâlinde güne karışık görünen nesnedir. Ve serâb berriyyede su misâlinde görünen nesnedir.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı