عَبُّودٌ [ʹAbbûd] (تَنُّورٌ [tennûr] vezninde) Bir uykucu kimse ismidir ki odun devşirdiği yerde bir hafta muttasıl uyumuştur. Ve bir mevziʹ ve bir cebel adıdır. Ve hadîs-i Muʹḋil’de yaʹnî işbu “إِنَّ أَوَّلَ النَّاسِ دُخُولاً اَلْجَنَّةَ عَبْدٌ أَسْوَدُ يُقَالَ لَهُ عَبُّودٌ” hadîsinde vârid olan ʹAbbûd’un kıssası budur ki selefte Hazret-i Hak celle ve ʹalâ bir şehr ahâlîsine bir peygamber irsâl eyledi ve ona ʹAbbûd nâm bir ʹabd-i esvedden gayrı kimse îmân getirmedi. Ve kavm-i mezbûr bir çâh-ı ʹamîk hafr edip nebiyy-i müşârün΄ileyhi ona ilkâ ve çâhın ağızına bir sahra-i sammâ΄ vazʹ ettiler. ʹAbbûd-ı mezbûr her gün dağdan odun getirip fürûht ve onunla me΄kûlât ve meşrûbât iştirâ eyledikten sonra o çâhın ağızına gelip sahrayı refʹ ve getirdiği nesneyi idlâ eder idi. Bir gün ʹâdeti üzere odun devşirip yorulmakla istirâhat için cânib-i eyseri üzere yatmış idi. Yedi sene muttasıl uyudu. Çün hâbdan bîdâr oldu, yattığı nehârdan hemân bir sâʹat mikdârı uyudu kıyâsıyla odunu yüklenip şehre geldi ve odunu fürûht edip çâh-ı merkûma geldi, o peygamberi onda bulmadı. Meğer kendisi uykuda iken kavm-i mezbûra tevfîk ve hidâyet zuhûr etmekle o peygamberi çâhdan ihrâc eylemişler idi. Onlardan dâ΄imâ ʹAbbûd’u su΄âl eyledikte “لاَ نَدْرِي أَيْنَ هُوَ” diye cevâb verirler idi. Min-baʹd nevme-i ʹAbbûdiyyet darb-ı mesel oldu.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı