اَلسَّكِتُ [es-sekit] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) Şol kimseye denir ki “Söylemez söylemez ammâ dürr-i meknûn söyler” nâtıkasınca az söyleyip ve söyledikte güzel ve mazbût ve maʹnî-dâr söyler ola. Istılâhımızda “az söyler, öz söyler” taʹbîr olunur; yukâlu: رَجُلٌ سَكِتٌ أَيْ قَلِيلُ الْكَلاَمِ فَإِذَا تَكَلَّمَ أَحْسَنَ
اَلسَّكْتُ [es-sekt] (sîn’in fethi ve kâf’ın sükûnuyla) ve
اَلسُّكُوتُ [es-sukût] (قُعُودٌ [ḵuʹûd] vezninde) ve
اَلسُّكَاتُ [es-sukât] (سُؤَالٌ [su΄âl] vezninde) Hâmûş olmak maʹnâsınadır ki terk-i kelâm eylemekten ibarettir, Türkîde susmak taʹbîr olunur; yukâlu: سَكَتَ الرَّجُلُ سَكْتًا وَسُكُوتًا وَسُكَاتًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا صَمَتَ Ve
سَكْتٌ [sekt] Kesîrü’s-sükût olan kişiye denir, ıtlâk-bi’l-masdardır. Ve mutrib nagamât eder iken iki nagmenin miyânını soluk almaksızın fasl eylemeğe denir; mücevvidlerin سَكْتَةٌ [sektet] taʹbîrleri bundan me΄hûzdur. Ve
سَكْتٌ [sekt] ve
سُكُوتٌ [sukût] Ölmek maʹnâsına istiʹmâl olunur; yukâlu: سَكَتَ الرَّجُلُ إِذَا مَاتَ
اَلسُّكُوتُ [es-sukût] (zammeteynle) ve
اَلسُّكَاتُ [es-sukât] (sîn’in zammıyla) Epsem olmak; yukâlu: سَكَتَ سَكْتًا إِلَى آخِرِهِ Ve
سُكُوتٌ [sukût] Gazab sâkin olmağa dahi derler; yukâlu: سَكَتَ الْغَضَبُ أَيْ سَكَنَ ve minhu kavluhu taʹâlâ: ﴿وَلَمَّا سَكَتَ عَنْ مُوسَى الْغَضَبُ﴾ (الأعراف 154)
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı