اَلشُّغُلُ [eş-şuġul] Dört lügattır: Zammeteynle ve fethateynle ve zamm-ı evvel ve sükûn-ı sânî ile ve feth-i evvel ve sükûn-ı sânî ile ve bunların cümlesinin maʹnâsı bir nesneyi işlemeğe mukayyed olmak ki فَرَاغٌ [ferâġ]ın mukâbilidir. Ve
شُغُلٌ [şuġul] İşin kendisine dahi derler.
اَلْأَشْغَالُ [el-eşġâl] (hemzenin fethiyle) Cemʹi, işler maʹnâsına. Ve
شَغْلٌ [şaġl] (şîn’in fethi ve ġayn’ın sükûnuyla) Meşgûl kılmak maʹnâsına dahi gelir; yukâlu: شَغَلْتُ فُلَانًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ فَأَنَا شَاغِلُه وَلَا تَقُلْ أَشْغَلْتُهُ لِأَنَّهَا لُغَةٌ رَدِيئَةٌ Ve Ḵâmûs’ta dahi شَغَلَةٌ كَمَنَعَةٍ demiştir, pes sâhib-i Ṡurâḩın شَغْلٌ [şaġal] müteʹaddî شُغُولٌ [şuġûl] lâzım dediği ve sâhib-i tercemenin شَغَلْتُ فُلَانًا شَغْلًا bir nesneye dümük olmak dediği muhâlif olur.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı