Kamus-ı Muhit - الزميل maddesi

اَلزَّمِيلُ [ez-zemîl] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) ve

اَلزِّمْلُ [ez-ziml] (zây’ın kesriyle) Bir adamın davar üzere ardına binmiş adama denir; tekûlu: كُنْتُ زَمِيلَهُ وَزِمْلَهُ أَيْ رَدِيفَهُ Ve yolda ehadühümâ âherin develerine yük yükletmek ve binmek ve bindirmek husûsunda ʹamel ve muvâfakati olan iki yoldaşların her birine زَمِيلٌ [zemîl] ve ikisine زَمِيلَانِ [zemîlân] denir ve illâ رَفِيقَانِ [refîḵân] denir. Hulâsası budur ki زَمِيلٌ [zemîl] bir adamın ardına binen ve yükün ardına binen kimseye ve bir hevdecde bir adama ʹadîl olan kimseye ve yükleri bir deveye mahmûl olan iki kimsenin her birine ve seferde yoldaşına yük yükletmek ve sâ΄ir gûne meşâgilde yâr ve yâver olan adama denir. Ve رَفِيقٌ [refîḵ] bu ʹamellerde medhali olmayıp hemân hemrâh olan adama ıtlâk olunur; yukâlu: هُمَا زَمِيلَانِ إِذَا عَمِلَ الرَّجُلَانِ عَلَى بَعِيرَيْهِمَا فَإِذَا كَانَا بِلَا عَمَلٍ فَرَفِيقَانِ

اَلزُّمَّلُ [ez-zummel] (سُكَّرٌ [sukker] vezninde) ve

اَلزُّمَلُ [ez-zumel] (صُرَدٌ [ṡurad] vezninde) ve

اَلزِّمْلُ [ez-ziml] (zây’ın kesriyle عِدْلٌ [ʹidl] vezninde) ve

اَلزُّمَيْلُ [ez-zumeyl] (زُبَيْرٌ [zubeyr] vezninde) ve

اَلزُّمَّيْلُ [ez-zummeyl] (قُبَّيْطٌ [ḵubbeyṯ] vezninde) ve

اَلزُّمَّالُ [ez-zummâl] (رُمَّانٌ [rummân] vezninde) ve

اَلزَّمِلُ [ez-zemil] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) ve

اَلْإِزْمَلُّ [el-izmell] (قِرْشَبٌّ [ḵirşebb] vezninde) ve

اَلزُّمَيْلَةُ [ez-zumeylet] (جُهَيْنَةُ [cuheynet] vezninde) ve

اَلزُّمَّيْلَةُ [ez-zummeylet] (قُبَّيْطَةٌ [ḵubbeyṯat] vezninde) ve

اَلزُّمَّالَةُ [ez-zummâlet] (رُمَّانَةٌ [rummânet] vezninde) Korkak ve zaʹîfü’n-nefs bî-zehre adama denir; taşrada bir mâdde zuhûr eylese cübn ve rehâvetinden çıkmayıp esvâbına sarılıp yatar.

Vankulu Lugatı - الزميل maddesi

اَلزَّمِيلُ [ez-zemîl] (zâ’nın fethi ve mîm’in kesri ve meddiyle) Davar üzerinde bir kimsenin ardına binen kimse, redîf maʹnâsına.

اَلزُّمَّيْلُ [ez-zummeyl] (zâ’nın zammı ve mîm’in fethi ve teşdîdi ve yâ’nın sükûnuyla) Bi-maʹnâhu kezâlik.