Kamus-ı Muhit - السنف maddesi

اَلسَّنْفُ [es-senf] (sîn’in fethi ve nûn’un sükûnuyla) Devenin göğsüne سِنَافٌ [sinâf] bağlamak maʹnâsınadır; yukâlu: سَنَفَ الْبَعِيرَ سَنْفًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي وَالْأَوَّلِ إِذَا شَدَّ عَلَيْهِ السِّنَافَ Ve sâ΄irlere takaddüm eylemek maʹnâsınadır; yukâlu: سَنَفَتِ النَّاقَةُ إِذَا تَقَدَّمَتِ الْإِبِلَ

اَلسُّنْفُ [es-sunf] (sîn’in zammıyla) ve

اَلسُّنُفُ [es-sunuf] (zammeteynle) Deve omuzları üzere attıkları çultara denir; سَنِيفٌ [senîf] müfredidir. Kezâlik سِنَافٌ [sinâf] lafzının cemʹleridir ki كِتَابٌ [kitâb] veznindedir. Devenin göğüslüğüne denir ki sîne-bendidir, لَبَبٌ [lebeb] maʹnâsına, ʹAlâ-kavlin şol ipe denir ki kolana bağlayıp devenin göğsünde olan mührenin verâsından alınır; kolan yerinden ayrılmamak için ederler ve bunu devenin karnı çekildiği zamânda ederler ki göğüslüğü gevşeyip bolalmakla muztarib olur.

اَلسِّنْفُ [es-sinf] (sîn’in kesriyle) Çavdar dedikleri nesnedir ki buğday ve arpa içre olup ayırtlanır. Ve cemâʹat ve gürûh maʹnâsınadır; yukâlu: جَاءَتْ سِنْفٌ مِنَ النَّاسِ أَيْ جَمَاعَةٌ Ve gûne ve nevʹ ve sınf maʹnâsınadır; yukâlu: طَعَامٌ سِنْفَانِ أَيْ صِنْفَانِ جَيِّدٌ وَرَدِيءٌ Ve مَرْخٌ [merḣ] ağacının yaprağına yâhûd yemişinin kapçığına denir, ʹalâ-kavlin mutlakan şol ağaca denir ki yemişi bakla ve bezelye gibi uzun kapçık içre dâne ola; o uzun kapçığa da سِنْفَةٌ [sinfet] denir; cemʹi سِنْفٌ [sinf]tir hâ’sız ve cemʹü’l-cemʹi سِنَفَةٌ [sinefet]tir, قِرَدَةٌ [ḵiredet] vezninde. Ve yaprağı sıyrılmış ağaç pâresine ve cerîdine denir. Ve içi ekl olunmuş bakla kabuğuna denir ve yaprağına denir; cemʹi سُنُوفٌ [sunûf] gelir.

Vankulu Lugatı - السنف maddesi

اَلسَّنْفُ [es-senf] (sîn’in fethi ve nûn’un sükûnuyla) Devenin göğsüne zikr olunan ipi bağlamak; tekûlu: سَنَفْتُهُ أَسْنُفُهُ مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ وَأَسْنِفُهُ مِنَ الْبَابِ الثَّانِي سَنْفًا إِذَا شَدَدْتَ عَلَيْهِ السِّنَافَ

اَلسِّنْفُ [es-sinf] (sîn’in kesri ve nûn’un sükûnuyla) مَرْخٌ [merḣ] dedikleri ağacın yaprağıdır. Ve مَرْخٌ [merḣ] şol ağaçtır ki ʹArab tâ΄ifesi ondan âteş çıkarır.