Kamus-ı Muhit - الشر maddesi

اَلشُّرُّ [eş-şurr] (şîn’in zammıyla) Mekrûh ve nâ-hoş nesneye denir ve minhu tekûlu: مَا قُلْتُ ذَاكَ لِشُرِّكَ أَيْ لِشَيْءٍ تَكْرَهُهُ Ve

شرٌّ [şurr] Masdar olur, ʹayblamak maʹnâsına; yukâlu: شَرَّهُ شُرًّا إِذَا عَابَهُ

اَلشَّرُّ [eş-şerr] (şîn’in fethi ve zammı ve râ’nın şeddesiyle) خَيْرٌ [ḣayr] mukâbilidir ki خَيْرٌ [ḣayr] mâddesinde bast olundu. Cemʹi شُرُورٌ [şurûr]dur; yukâlu: هُوَ رَجُلٌ لاَ يُرْجَى مِنْهُ إِلاَّ الشَّرُّ أَيِ السُّوءُ وَالْفَسَادُ وَالظُّلْمُ Ve خَيْرٌ [ḣyar] ve شَرٌّ [şerr] kelimelerinin efʹal-i tafdîl oldukları dahi خَيْرٌ [ḣayr] mâddesinde beyân olundu. Ve

شَرٌّ [şerr] ve

شَرَارَةٌ [şerâret] (şîn’lerin fethiyle) Kötülük ve yaramazlık eylemek maʹnâsınadır; yukâlu: شَرَّ الرَّجُلُ شَرًّا وَشَرَارَةً مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ وَالثَّانِي ve tekûlu: شَرُرْتَ يَا فُلاَنُ مُثَلَّثَةُ الرَّاءِ يَعْنِي مِنَ الْبَابَيْنِ الْمَزْبُورَيْنِ وَالرَّابِعِ وَالْخَامِسِ Ve شَرٌّ [şerr] kelimesi efʹal-i tafdîl olur; yaʹnî vasf olup efʹal-i tafdîl ile mukadder olur; tekûlu: هُوَ شَرٌّ مِنْكَ وَأَشَرُّ قَلِيلَةٌ أَوْ رَدِيئَةٌ Ve Benî ʹÂmir lügatinde hemze ile efʹal-i tafdîl olarak istiʹmâl olunur; yekûlûne: هُوَ أَشَرُّ مِنْكَ وَأَخْيَرُ مِنْكَ Mü΄ennesinde شَرَّةٌ [şerret] ve شُرَّى [şurrâ] şîn’in zammı ve kasr ile. Ve minhu kavlu imre΄etin: أُعِيذُكَ بِاللهِ مِنْ نَفْسٍ حَيٍّ وَعَيْنٍ شُرَّى أَيْ خَبِيثَةٍ Ve

شَرٌّ [şerr] İblîs-i melʹûna ıtlâk olunur. Ve hummâ ʹârızasına ve fakr u fâkaya ıtlâk olunur. Ve

شَرٌّ [şerr] Kezâlik masdar olur, et ve keş ve esvâb makûlesini kurumak için güneşe sermek maʹnâsınadır; yukâlu: شَرَّ اللَّحْمَ وَالْأَقِطَ وَالثَّوْبَ وَنَحْوَهُ شَرًّا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا وَضَعَهُ عَلَى خَصَفَةٍ أَوْ غَيْرِهَا لِيَجِفَّ Yaʹnî sepet makûlesi nesne üzerine vazʹ edip güneşe serdi.

Vankulu Lugatı - الشر maddesi

اَلشُّرُّ [eş-şurr] (şîn’in zammı ve râ’nın teşdîdiyle) ʹAyb maʹnâsına; yukâlu: مَا قُلْتُ ذَلِكَ لِشُرِّكَ وَإِنَّمَا قُلْتُهُ لِغَيْرِ شُرِّكَ أَيْ لِغَيْرِ عَيْبِكَ

اَلشَّرُّ [eş-şerr] (şîn’in fethi ve râ’nın teşdîdiyle) خَيْرٌ [ḣayr]ın mukâbilidir ki yaramazlık; yukâlu: شَرِرْتَ يَا رَجُلُ مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ وَشَرَرْتَ مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ لُغَتَانِ فِيهِ