اَلْهَضُّ [el-haḋḋ] (عَضٌّ [ʹaḋḋ] vezninde) Bir nesneyi kırıp ufatmak maʹnâsınadır. ʹAlâ-kavlin هَدٌّ [hedd] lafzınının mefhûmundan dûn ve رَضٌّ [raḋḋ] lafzının mehfûmundan ziyâde olarak ufatmak maʹnâsınadır ki bulgurdan hurde olur; yukâlu: هَضَّ الشَّيْءَ هَضًّا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا كَسَرَهُ وَدَقَّهُ أَوْ كَسَرَهُ كَسْرًا دُونَ الْهَدِّ وَفَوْقَ الرَّضِّ Ve deve sürʹatle yürümek maʹnâsınadır; yukâlu: هَضَّتِ الْإِبِلُ إِذَا أَسْرَعَتْ Ve güzel ve latîf yürüyüşle yürümek maʹnâsına müstaʹmeldir; yukâlu: هَضَّ فُلاَنٌ اَلْمَشْيَ إِذَا مَشَى مَشْيًا حَسَنًا Ve kındırmak maʹnâsınadır; yukâlu: هَضَّهُ إِذَا حَضَّهُ
اَلْهَضُّ [el-haḋḋ] (hâ’nın fethi ve ḋâd’ın teşdîdiyle) Ufatmak; yukâlu: هَضَّهُ يَهُضُّهُ مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا كَسَرَهُ وَدَقَّهُ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı