اَلْيَبْرُوحُ [el-yebrûḩ] (yâ-yı tahtiyyenin fethi ve bâ-i muvahhadenin sükûnuyla) أَصْلُ اللُّفَّاحِ الْبَرِّيِّ ismidir, yaʹnî luffâh-ı berrî dedikleri nebâtın köküne denir ki insân sûretine şebîh olur. Bu kök beyne’l-etıbbâ΄ يَبْرُوحُ الصَّنَمِ [yebrûḩu’ṡ-ṡanem] ve tahrîfle عَبْدُ السَّلاَمِ dedikleri kök olacaktır. Birbirine müteʹânik iki insân sûretindedir. Tabîʹatı müsbit ve muhaddirdir. Fîl dişini onunla altı sâʹat mikdârı âteş üzere kaynatsalar telyîn eder ve yaprağıyla بَرَشٌ [bereş] zahmetini ovuştursalar yara etmeksizin izâle eder. Ekser-i nüshalarda بَيْرُوحٌ ʹunvânında mersûmdur ki bâ-yı muvahhadenin takdîmiyledir, onu ihrâc eden kimse helâk olduğu için bu ismle müsemmâdır. İki nüshaya göre de “ب،ر،ح” mâddesindendir ki şiddet maʹnâsınadır. Lâkin Tuḩfetu’l-mu΄minîntercemesinde يَبْرُوحٌ [yebrûḩ] yâ-yı tahtiyyenin takdîmiyle lafz-ı Süryânî olup zü’s-sûreteyn maʹnâsına olmak üzere mastûrdur.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı