اَلسُّحْرَةُ [es-suḩret] (sîn’in zammıyla) Evvel-i sehere denir ki fecr-i kâzib olacaktır, seher-i aʹlâ maʹnâsına ve tekûlu: لَقِيتُهُ سَحَرَ يَا هَذَا مَعْرِفَةً تُرِيدُ سَحَرَ لَيْلَتِكَ فَإِنْ أَرَدْتَ نَكِرَةً صَرَفْتَهُ فَقُلْتَ أَتَيْتُهُ بِسَحَرٍ وَبِسُحْرَةٍ Yaʹnî eğer bu gecenin seher-i maʹhûdunda mülâkî olduğunu ifâde edersen ʹadl ve maʹrife sebepleriyle gayr-i munsarıf olmakla mansûb olur, zîrâ muʹarref bi’l-lâmdan maʹdûldur. Niteki baʹzılar رَجَبُ lafzının ʹadem-i insirâfını اَلرَّجَبُ kelimesinden maʹdûliyyetle taʹlîl ederler. Ve eğer lâ-ʹale’t-taʹyîn أَسْحَارٌ [esḩâr]dan bir seherde rü΄yet eylediğini işʹâr edersen nekre ve munsarife olmakla mecrûr olur. Ve
سُحْرَةٌ [suḩret] صُحْرَةٌ [ṡuḩret] maʹnâsınadır ki siyâhta gâlib olan aklığa denir.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı