Kamus-ı Muhit - لا أب لك maddesi

لَابَ لَكَ [lâbe leke] (hemzenin hazfiyle ki aslı لَا أَبَ لَكَ dir) ve

لَا أَبَا لَكَ [lâ ebâ leke] ve

لَا أَبَاكَ [lâ ebâke] (lâm’sız) ve

لَا أَبَكَ [lâ ebeke] ve

لَا أَبَ لَكَ [lâ ebe leke] Bunların mecmûʹu lafzında haber ve maʹnâda lâ-mahâle duʹâdır, pederi olup ve olmayan hakkında dahi tefevvüh olunur, pes mesel mecrâsına cârî olmuştur. Şârihin beyânına göre duʹâ ve bed-duʹâ olur; duʹâ olduğu sûrette “Hak taʹâlâ seni sâ΄irin iʹânetine muhtâc eylemesin!” demek olur ve bed-duʹâ mevkiʹinde “Umûruna muʹîn ve kâfî olur adamın olmayıp bî-kes kalasın!” demek olur. Ve zemm maʹrizinde dahi îrâd olunur, “Senin gibi şahs insân sulbünden gelmez belki behâyim sulbünden hâsıl olur!” demek olur yâhûd “Pederin nâ-maʹlûmdur, veled-i harâmsın!” demek olur. Ve medh zımnında dahi îrâd olunur, “Sen beşerden hâric ferişte gibi adamsın!” yâhûd “Umûrunda muʹîn ve kâfîye muhtâc değilsin!” demek olur. Ve ḩašamp;šamp; ve igrâ makâmında istiʹmâl olunur ki “Kendi umûrunda bi’n-nefs saʹy ve ihtimâm kıl, senin peder gibi kıvâm-ı umûr ve kifâyet-i mesâlihine sâʹî yar ve yaverin yoktur” demek olur. Ve ʹArablar أَبُو الْمَرْأَةِ [ebu’l-mer΄et] derler, زَوْجُ الْمَرْأَةِ [zevcu’l-mer΄et] maʹnâsını murâd ederler ki terbiye maʹnâsından mecâz olur. Şârih der ki Tekmile’de baʹzı lügatte أَبٌ [eb] زَوْجٌ [zevc] maʹnâsına olmak üzere mersûm olmakla ona göre mecâz olmaz.

Vankulu Lugatı - لا أب لك maddesi

لَا أَبَ لَكَ [lâ ebe leke] (hemzenin fethi ve bâ’nın dahi feth üzere binâsı ile) Bir kelimedir ki makâm-ı medhte istiʹmâl olunur.Dünyâya gelmede vâlide muhtâc olmamak cihet-i medh olduğuna binâ΄en لَا أَبًا لَكَ dahi derler medh için; üslûb-ı sâbık üzere. لَا أَبَاكَ dahi derler lâm’ın hazfiyle, zîrâ lâm zâ΄ide hükmündedir.