Kamus-ı Muhit - لاسيما maddesi

لَاسِيَّمَا [lâ siyyemâ] (sîn’in kesri ve yâ-yı müşeddedenin nasbıyla ki) جَاءَنِي الْقَوْمُ لَا سِيَّمَا زَيْدٍ kavlinde vâkiʹdir; لَا مِثْلَ زَيْدٍ gibidir; مَا kelimesi lagv ve zâ΄iddir ve mâ-baʹdindeki زَيْد lafzının refʹi câ΄izdir; دَعْ مَا زَيْدٌ kavlindeki gibi. Ve gâh olur ki yâ’yı tahfîf edip لَا سِيَمَا derler ve وَلَا سِيَّكَ مَا فُلَانٌ وَلَا سِيَّةَ فُلَانٍ وَلَا سِيَّكَ إِذَا فَعَلْتَ ذَاكَ وَلَا سِيَّ لِمَنْ فَعَلَ ذَلِكَ dahi derler.

Vankulu Lugatı - لاسيما maddesi

لَاسِيَّمَا [lâ siyyemâ] (sîn’in kesri ve yâ’nın fethi ve teşdîdiyle) Şol kelimedir ki onunla istisnâ olunur. Ve bu aslında سِيَّ kelimesidir ki ona مَا zamm olunmuştur. Ve şol ism ki لَا سِيَّمَا dan sonra vâkiʹ olur, onda iki vech câ΄izdir, dilersen onu merfûʹ kılarsın مَا kelimesin اَلَّذِي maʹnâsına kılıp ism-i mezbûru mubtedâ-yı mahzûfenin haberi kılmakla; tekûlu: جَاءَنِي الْقَوْمُ لَا سِيَّمَا أَخُوكَ أَيْ لَا سِيَّمَا الَّذِي هُوَ أَخُوكَ ʹibâret-i Ṡiḩâḩ bu resme vâkiʹ olmuştur lâkin اَلَّذِي ile مَا nın cemʹinde kelâm olduğu hafî değildir. Ve eger dilersen mecrûr kılarsın مَا yı zâ΄id iʹtibâr edip mâ-baʹdinde gelen ismi سِيَّ kelimesine muzâfun ileyh kılmakla zîrâ سِيَّ [siyye] مِثْل [mišamp;l] maʹnâsınadır; tekûlu: إِضْرِبَنَّ الْقَوْمَ لَا سِيَّمَا أَخِيكَ أَيْ وَلَا مِثْلَ ضَرْبَةِ أَخِيكَ Ve bu makâmda Cevherî kelâmında nevʹ-i tekerrür olduğuna binâ΄en tayy olundu. Ve Aḣfeş eyitti: ʹArabların إِنَّ فُلَانًا كَرِيمٌ لَا سِيّمَا إِنْ أَتَيْتَهُ قَاعِدًا dedikleri kavlinde مَا zâ΄idedir, muzmer hazf olunup مَا ondan ʹıvaz verilmiştir, gûyâ ki takdîr-i kelâm وَلَا مِثْلُهُ إِنْ أَتَيْتَهُ قَاعِدًا dir. Vallâhu aʹlemu bi’s-savâbi.