اَلرَّجَا [er-recâ] (عَصَا [ʹaṡâ] vezninde) Nâhiye ve cânib maʹnâsınadır; ʹalâ-kavlin kuyunun hâssaten bir nâhiyesine denir; medd ile de lügattir, tesniyesi رَجَوَانِ [recevân] ve cemʹi أَرْجَاءٌ [ercâ΄] gelir; ve minhu’l-meselu: “رُمِيَ بِهِ الرَّجَوَانِ” أَيِ اسْتُهِينَ بِهِ كَأَنَّهُ رُمِيَ بِهِ Yaʹnî “Filân hor ve mühân olsun!” Gûyâ ki kuyudan kova çıkarken iki tarafa çarpıldığı gibi o dahi öylece züll ve minnet ve istihânete dûçâr olsun demektir. Burada إِسْتِهْزَاءٌ nüshası galattır. Ve
رَجَا [Recâ] Seraḣs kazâsında bir karye adıdır. Ve Vecre nâm mahalde bir mevziʹ adıdır. Ve
رَجَا [recâ] Masdar olur, tekellüm eden kimse kelâmdan munkatıʹ olmak maʹnâsınadır; yukâlu: رَجِيَ الرَّجُلُ رَجًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا انْقَطَعَ مِنَ الْكَلَامِ Ve söylerken hasr olmak maʹnâsınadır; yukâlu: رُجِيَ عَلَيْهِ عَلَى الْمَجْهُولِ إِذَا أُرْتِجَ عَلَيْهِ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı