دَعْ [daʹ] ve
دَعْدَعْ [daʹdaʹ] (dâl’ların fethi ve ʹayn’ların sükûn üzere binâsıyla) ve
دَعْدَعًا [daʹdeʹan] ve
دَعًا [deʹan] (tenvînler ile) Bir kelimedir ki sürçüp yıkılan kimseye söylenir, sağlıkla kalkasın diyecek yerde لَعًا [leʹan] dedikleri gibi. ʹAlâ-kavlin hemân tenvînle müstaʹmel olur.
دَعْ [daʹ] (dâl’ın fethi ve ʹayn’ın sükûnuyla) Emrdir, أُتْرُكْ [utruk] maʹnâsına, وَدَعَ-يَدَعُ den me΄hûzdur, lâkin mâzîsi imâte olunmuştur, وَدَعَهُ denmez belki تَرَكَهُ derler ve وَادِعٌ denmez belki تَارِكٌ derler. Ve gâh olur zarûret-i şiʹrde وَدَعَهُ فَهُوَ مَوْدُوعٌ derler asl üzere.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı