اَلْجَخِيفُ [el-ceḣîf] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) Uykuda olan horultuya, ʹalâ-kavlin pek şedîd ve münker olanına denir; yukâlu: يَنَامُ فُلاَنٌ وَلَهُ جَخِيفٌ أَيْ غَطِيطٌ أَوْ أَشَدُّ مِنْهُ Ve gevezeliğe ve şelfeliğe ve hiffet-i tabʹa denir; yukâlu: بِهِ جَخِيفٌ أَيْ طَيْشٌ وَخِفَّةٌ Ve nefs ve zât ve rûh ve cân maʹnâlarınadır; yukâlu: جَخِيفٌ كَرِيمٌ أَيْ نَفْسٌ ve yukâlu: بِهِ ثِقْلَةُ الْجَخِيفِ أَيِ الرُّوحِ Ve çok ʹaskere denir. Ve bodur adama denir; cemʹi جُخُفٌ [cuḣuf]tur, كُتُبٌ [kutub] vezninde. Ve hod-bîn ve mütekebbir şahsa denir; yukâlu: رَجُلٌ جَخِيفٌ أَيْ مُتَكَبِّرٌ Ve insânın karnı gurultusuna denir; yukâlu: قَدْ جَاعَ وَلَهُ جَخِيفٌ أَيْ صَوْتُ بَطْنٍ Ve
جَخِيفٌ [ceḣîf] Masdar olur, جَخْفٌ [caḣf] gibi, ke-mâ se-yuzkeru.
اَلْجَخِيفُ [el-ceḣîf] (cîm’in fethi ve ḣâ-i muʹcemenin kesri ve meddiyle) Bir kimse kudretinden ziyâde nesne izhâr edip iftihâr etmektir, ammâ şol جَخِيفٌ [ceḣîf] ki İbn ʹÖmer’in radıyallâhu ʹanhumâ hadîsinde vâkiʹ olmuştur; “أَنَّهُ نَامَ وَهُوَ جَالِسٌ حَتَّى سُمِعَ جَخِيفُهُ” Baʹzılar eyitti: Hâlet-i nevmde olan horlamadır, غَطِيطُهُ maʹnâsına. Ve Ebû ʹUbeyd eyitti: Ben جَخِيفٌ [ceḣîf]i savt maʹnâsına bu hadîsten gayrı yerde işitmedim.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı