اَلْجَبَانُ [el-cebân] (سَحَابٌ [seḩâb] vezninde) ve
اَلْجَبَّانُ [el-cebbân] (شَدَّادٌ [şeddâd] vezninde) ve
اَلْجَبِينُ [el-cebîn] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) Korkak, bî-zehre adama denir. جَبَانٌ [cebân] kelimesinin ki سَحَابٌ [seḩâb] veznindedir, cemʹi جُبَنَاءُ [cubenâ΄] gelir, كُرَمَاءُ [kuremâ΄] vezninde; mü΄ennesi جَبَانٌ [cebân] ve جَبَانَةٌ [cebânet] ve جَبِينٌ [cebîn]dir hâ’sız ve hâ’yla; yukâlu: رَجُلٌ جَبَانٌ وَجَبَّانٌ وَجَبِينٌ وَامْرَأَةٌ جَبَانٌ وَجَبَانَةٌ وَجَبِينٌ أَيْ هَيُوبٌ لِلْأَشْيَاءِ لَا يَقْدِرُ عَلَيْهَا Ve ʹArablar filân be-gâyet kerîm ve civân-merd adamdır diyecek yerde هُوَ جَبَانُ الْكَلْبِ derler, zîrâ mihmânların kesret-i tevârüdünden enîs olmakla aslâ ürümeyip hamûş dururlar.
اَلْجَبِينُ [el-cebîn] (cîm’in fethi ve bâ’nın kesri ve meddiyle) Bi-maʹnâhu; yukâlu: جَبُنَ مِنَ الْبَابِ الْخَامِسِ فَهُوَ جَبِينٌ Ve
جَبِينٌ [cebîn] Zülfün üzerinde olan yere dahi derler, tulun maʹnâsına.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı