Mü΄ellifin Baṡâ΄ir’de beyânına göre asl ذَنَبٌ [ženeb] fethateynle kuyruğa denir ve bu ʹalâka ile her müte΄ahhir ve rezl ve süflî olan şey΄e ıtlâk olunur, meselâ: أَذْنَابُ الْقَوْمِ derler, أَسَافِلُ نَاسٍ maʹnâsına, ve مَذَانِبُ تِلاَعٍ dahi ondan müsteʹârdır. Ve kuyruğunun kılları firâvân olan ata ذَنُوبٌ [ženûb] ıtlâk ederler. Ve kuyruklu yaʹnî büyük olan kovaya da ıtlâk ederler. Ve ondan hazz ve nasîb maʹnâsı istiʹâre olunur, niteki سِجِلٌّ [sicill] dahi o maʹnâda müstaʹmeldir. Ve
ذَنْبٌ [ženb] (ضَرْبٌ [ḋarb] vezninde) Mâdde-i mezbûreden masdardır, bir nesnenin kuyruğundan tutmak ve kuyruğuna dokunmak ve vurmak maʹnâlarına. Baʹdehu mutlakan vehîmü’l-ʹâkıbet olan fiʹlde ism olarak istiʹmâl olundu; ʹâkıbetinden müteretteb olan vehâmet iʹtibârıyla ki murâd ism ve günâh olacaktır. İntehâ. Ve
ذَنْبٌ [ženb] Masdar olur, bir kimsenin ardına düşüp izinden ayrılmayarak gitmek maʹnâsına ki kuyruğunu salıvermeyerek gitmek taʹbîr olunur; yukâlu: ذَنَبَهُ ذَنْبًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ وَالثَّانِي إِذَا تَلاَهُ فَلَمْ يُفَارِقْ أَثَرِهُ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı