Kamus-ı Muhit - مهلا maddesi

مَهْلًا [mehlen] (mîm’in fethi ve âhirin nasbıyla) Masâdır-ı mahzûfetü’l-efʹâl kısmındandır, سَقْيًا وَرَعْيًا [saḵyen ve raʹyen] gibi; aslı أَمْهِلْنِي مَهْلًا idi, “Bana mühlet ver, ʹacele eyleme” demektir. Müfred ve müzekker ve mü΄ennes ve cemʹi berâberdir; tekûlu: مَهْلًا يَا رَجُلُ وَيَا رِجَالُ وَيَا فُلَانَةُ أَيْ أَمْهِلْنِي Ve bir kimse bir mâddede mühlet talebiyle مَهْلًا [mehlen] dese yâhûd me΄mûr olsa onu redd için لَا مَهْلَ وَاللهِ derler, لَا مَهْلًا demezler, zîrâ evvelki ʹadem-i müsâʹadeyi müşʹirdir ve sânî لَا تَقُلْ مَهْلًا îhâmını müzekkirdir; ve tekûlu: مَا مَهْلٌ وَاللهِ بِمُغْنِيَةٍ عَنْكَ شَيْئًا بِالرَّفْعِ Ve ʹArablar رُزِقَ فُلَانٌ مَهْلًا derler, bir adama işlediği günâhın ʹukûbetinde taʹcîl olunmayıp te΄hîr ile kendisine mühlet ve meydân verildikte; fe-yukâlu: فُلَانٌ رُزِقَ مَهْلًا أَيْ رَكِبَ الْخَطَايَا فَمُهِّلَ وَلَمْ يُعْجَلْ

Vankulu Lugatı - مهلا maddesi

مَهْلًا [mehl] (mîm’in fethi ve hâ’nın sükûnu ve âhirinin nasbıyla) Bir kelimedir ki أَمْهِلْ [emhil] maʹnâsına delâlet eder. Müzekkere ve mü΄ennese ve vâhide ve tesniyeye ve cemʹe ıtlâk olunur, hâlâ ki kendi lafz-ı vâhiddir; minhu kavluhum: مَهْلَا يَا رَجُلُ فَإِذَا قِيلَ لَكَ مَهْلًا تَقُولُ لَا مَهْلَ وَاللهِ وَلَا تَقُلْ لَا مَهْلًا وَاللهِ وَتَقُولُ مَا مَهْلٌ وَاللهِ بِمُغْنِيَةٍ عَنْكَ شَيْئًا Bu zikr olunan Cevherî kelâmıdır, lâkin zâhir budur ki مَهْلًا sâ΄ir masâdır-ı mahzûfetü’l-efʹâl gibi maʹnâ-yı inşâya delâlet eden fiʹl-i mukadderdir, lafz-ı مَهْلًا değildir.