اَلْإِسْآلُ [el-is΄âl] (hemzenin kesriyle) Bir adamın hâcet ve mes΄ûlünü kazâ eylemek maʹnâsınadır ki hemzesi izâle için olur; yukâlu: أَسْأَلَ سُؤْلَهُ وَمَسْأَلَتَهُ إِذَا قَضَى حَاجَتَهُ Ve Bilâl b. Cerîr’in işbu: “إِذَا ضِفْتَهُمْ أَوْ سَآيَلْتَهُمْ || وَجَدْتَ بِهِمْ عِلَّةً حَاضِرَهْ” beytinde vâkiʹ سَآيَلْتَهُمْ kelimesinde ki sîn’in fethi ve hemzenin meddi ve yâ-yı tahtiyye-i meftûha iledir, lügateyn beynini cemʹ eylemiştir, biri asl olan سَأَلْتُهُ kelimesinden hemzedir ve birisi سَايَلْتُهُ kelimesinde vâkiʹ hemzenin ʹivaz ve ferʹi olan yâ-yı tahtiyyedir. Ve bu فَاعَلْتُهُ veznindedir, pes bunun vezni فَعَايَلْتَهُمْ olur. Ve bu nazîri olmayan bir misâl-ı nâdirdir.
اَلْإِسْآلُ [el-is΄âl] (hemzenin kesri ve sîn’in sükûnuyla) Bir kimsenin hâcetin bitirmek; tekûlu: أَسْأَلْتُهُ سُؤْلَتَهُ وَمَسْأَلَتَهُ إِذَا قَضَيْتَ حَاجَتَهُ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı