اَلأَزْنَبُ [el-ezneb] (أَحْمَرُ [aḩmer] vezninde) Semiz kimseye denir. زَيْنَبُ [Zeyneb] lafzı ki esmâ-i nisvândandır, bu maʹnâdan me΄hûzdur. En evvel tesmiye olunan hatun semiz olmakla onunla tesmiye olunmuştur; ʹalâ-kavlin زُنَابَى [zunâbâ]-ı ʹakrebden me΄hûzdur ki ʹakrebin kuyruğunda olan dikenine denir, زُبَانَى [zubânâ] dahi derler. İki çatal olmakla onunla ledg eder. Ve ʹalâ-re΄yin manzarı latîf ve râyihası hoş bir şecer ismi olan زَيْنَبٌ [zeyneb] ile müsemmâdır. Yâhûd زَيْنُ أَبٍ [zeynu eb] kelimesinden menhûttur ki atanın zîneti demektir. Ve
زَيْنَبٌ [zeyneb] Korkak ve cebân kişiye denir; yukâlu: هُوَ زَيْنَبٌ أَيْ جَبَانٌ Ve ümmü’l-mü΄minîn Ummu Seleme cenâblarının duhterleri ismidir. Fahr-i ʹâlem sallallâhu ʹaleyhi ve sellem hazretleri زُنَابُ [zunâb] taʹbîriyle çağırırlar idi zây’ın zammıyla.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı