اَلدَّعْوَةُ [ed-daʹvet] ve
اَلدَّعَاوَةُ [ed-deʹâvet] (dâl’ların fethiyle) إِدِّعَاءٌ [iddiʹâ΄] maʹnâsından ismlerdir; dâl’ların kesriyle de lügatlerdir, bir nesne hakkında benimdir diye zuʹm eylemeye denir. Ve o zuʹm eylediği matlaba دَعْوَى [daʹvâ] ıtlâk olunur, فَتْوَى [fetvâ] gibi; elifi te΄nîs içindir, zîrâ aslı دَعْوَةٌ idi; yukâlu: بَيْنَهُمَا دَعْوًى بَاطِلَةٌ وَيُقَالُ دَعْوًى بَاطِلٌ نَظَرًا إِلَى لَفْظِهِ Şârih der ki cemʹi دَعَاوَى [deʹâvâ]dır, vâv’ın fethiyle فَتَاوَى [fetâvâ] gibi. Ve Sîbeveyhi vâv’ın kesrini tercîh eyledi.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı