الظَّمْءُ [eż-żam΄] (żâ’nın fethi ve mîm’in sükûnuyla) ve
الظَّمَأُ [eż-żame΄] (fethateynle) ve
الظَّمَاءُ [eż-żamâ΄] (سَلاَمٌ [selâm] vezninde) ve
الظَّمْأَةٌ [eż-żam΄et] (رَحْمَةٌ [raḩmet] vezninde) Susamak, ʹalâ-kavlin pek susamak maʹnâsınadır; yukâlu: ظَمِئَ الرَّجُلُ ظَمْئًا وَظَمَئًا وَظَمَاءً وَظَمْأَةً مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا عَطِشَ أَوْ أَشَدُّ الْعَطَشِ Ve bir nesneye müştâk ve ârzû-mend olmak maʹnâsına istiʹmâl olunur; yukâlu: ظَمِئَ إِلَيْهِ أَي اِشْتَاقَ
الظِّمَاءُ [eż-żimâ΄] (كِتَابٌ [kitâb] vezninde) ظَمِئٌ [żami΄] kelimesinin cemʹidir ki zikr olundu. Bu maʹnâdandır ki ʹArablar bir atın gövdesinde olan aşıkları ve en ve oynak yerleri etli ve rutûbetli olmayıp kezâlik süst ve sölpük olmayıp metîn ve müstahkem olsa; إِنَّ فُصُوصَ هَذَا الْفَرَسِ لَظِمَاءٌ derler; لَيْسَتْ بِرَهِلَةٍ لَحِيمَةٍ maʹnâsına, zîrâ perverde olan şehrî atları dâ΄imâ perverişle gövdesi lahîm ve mefâsıl ve aʹzâsı süst olup Tatar ve Bedevî ve ʹaskerî tâ΄ifesinin atları vasf-ı mezbûr üzere olmakla her ne kadar mesâfe-i baʹîdeye ılgar eylese, aslâ vehn ve fütûr ile fürû-mânde olmazlar.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı