اَلْكَرْفُ [el-kerf] (صَرْفٌ [ṡarf] vezninde) Erkek davar dişinin bevlini koklayıp başını havâya kaldırıp dudağını kıvırmak maʹnâsınadır; yukâlu: كَرَفَ الْحِمَارُ وَغَيْرُهُ كَرْفًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ وَالثَّانِي إِذَا شَمَّ بَوْلَ الْأَتَانِ ثُمَّ رَفَعَ رَأْسَهُ وَقَلَبَ جَحْفَلَتَهُ Cevherî burada وَقَلَبَ شَفَتَهُ ʹunvânıyla zikr edip شَفَةٌ ise insân dudağına mahsûs olmakla vehm eylemiştir. Şârih der ki sâha-i istiʹmâl vâsiʹdir; وَرُبَّمَا يُقَالُ كَرَفَ الْحِمَارُ الْأَتَانَ Ve
كَرْفٌ [kerf] Mutlak koklamak maʹnâsına müstaʹmeldir; yukâlu: كَرَفَ الشَّيْءَ إِذَا شَمَّهُ
اَلْكَرْفُ [el-kerf] (kâf’ın fethi ve râ’nın sükûnuyla) Erkek merkeb, dişi merkebin bevlin koklayıp başın yukarı kaldırıp dudağın dürmek; yukâlu: كَرَفَ الْحِمَارُ إِذَا شَمَّ بَوْلَ الْأَتَانِ ثُمَّ رَفَعَ رَأْسَهُ وَقَلَبَ شَفَتَهُ
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı