اَللَّمْذُ [el-lemž] (lâm’ın fethi ve mîm’in sükûnuyla) لَمْجٌ [lemc] lafzında lügattir ki etrâf-ı fem ile ekl eylemek maʹnâsınadır; yukâlu: لَمَذَ الرَّجُلُ بِمَعْنَى لَمَجَ Mütercim der ki mü΄ellif bâb-ı mîm’de تَلاَمٌ [telâm] سَحَابٌ [seḩâb] vezninde تَلاَمِيذُ [telâmîž] demektir, Cevherî bu mâddeden gayrısını zikr eylemedi ve bu تَلاَمٌ [telâm] bu mâddeden yaʹnî تَلْمٌ [telm] bâbından değildir, ancak o bâb-ı žâl’dendir diye ʹâdeti üzere min-gayri reviyyetin Cevherî’ye harf-endâz olur iken hefvetü’l-kâmil hufresine düşmüştür, zîrâ bâb-ı žâl’den olduğu sûrette eğer tâ’yı asliyye ise burada tâ΄ faslında zikr olunmalı idi ve eğer zâ΄id ise işbu “ل،م،ذ” mâddesinde sebti lâzım idi. İşbu mahâll-i selâsenin birinde asl ve ferʹine taʹarruz eylemeyerek Cevherî’ye seng-endâz-ı iʹtirâz olması mine’l-ʹacâyibdir. Kaldı ki Lisânu’l-ʹArab’da “ت،ل،م،ذ” mâddesinde sebtle اَلتَّلاَمِيذُ اَلْخَدَمُ وَالأَتْبَاعُ وَاحِدُهُ تِلْمِيذٌ ʹibâretiyle beyân eylemekle tâ’nın asliyye olmasını tahkîk eylemiştir.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı