اَلْحَشَى [el-ḩaşâ] (عَصَا [ʹaṡâ] vezninde) Karında hicâb-ı kebidden mâ-ʹadâ eczâ-i cevfiyyeye denir ki ciğer ve böbrek ve işkenbe ve sâ΄iridir, ʹalâ-kavlin yan tarafının nihâyetinde olan art eyegüler ile ki öksüz eyegü taʹbîr olunur pöç mâ-beyninde olan mühimmâta denir, murâd boş böğür ile pöç mâ-beyninde olanlardır yâhûd zâhir-i batna denir. Ve hısn ve hisâra denir; baʹzı nüshada حِضْنٌ ʹunvânında olmakla kucak olur. Lâkin şârihin nüshasında خَصْرٌ olmakla bel demek olur. Ve yorulmak yâhûd ʹillet sebebiyle har har hışlayıp solumağa denir; yukâlu: حَشِيَ الرَّجُلُ حَشًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا أَخَذَهُ الرَّبْوُ Ve tulumda süt kartmaklanıp deri gibi tulumun iç yüzüne yapışmakla kendisi bed râyiha bağlayıp tulumu ve içine konan sütü kokutmak maʹnâsınadır; yukâlu: حَشِيَ السِّقَاءُ إِذَا صَارَ لَهُ مِنَ اللَّبَنِ كَالْجِلْدِ مِنْ بَاطِنٍ فَلَصِقَ بِهِ فَلَا يَعْدُمُ أَنْ يُنْتِنَ فَيُرْوِحَ Ve
حَشَا [ḩaşâ] Bir nesnenin yöresine ve kenef ve nâhiyesine denir; tekûlu: أَنَا فِي حَشَاهُ أَيْ فِي كَنَفِهِ وَنَاحِيَتِهِ Ve Medîne kurbünde bir mevziʹ adıdır.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı