Kamus-ı Muhit - الحلوان maddesi

اَلْحَلَاوَةُ [el-ḩalâvet] (عَدَاوَةٌ [ʹadâvet] vezninde) ve

اَلْحَلْوُ [el-ḩalv] (ḩâ’nın fethiyle) ve

اَلْحُلْوَانُ [el-ḩulvân] (ḩâ’nın zammıyla) Tatlı ve şîrîn olmak maʹnâsınadır; yukâlu: حَلِيَ الشَّيْءُ وَحَلَا وَحَلُوَ حَلَاوَةً وَحَلْوًا وَحُلْوَانًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ وَالْأَوَّلِ وَالْخَامِسِ إِذَا كَانَ حُلْوًا Ve bir nesneyi tatlı ʹadd eylemek maʹnâsınadır; yukâlu: حَلِيَ الشَّيْءَ حَلَاوَةً مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا عَدَّهُ حُلْوًا Ve bir nesne göze ve gönle hoş gelmek maʹnâsınadır; tekûlu: حَلِيَ الشَّيْءُ بِعَيْنِي وَقَلْبِي وَحَلاَ حَلَاوَةً وَحُلْوَانًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ وَالْأَوَّلِ إِذَا أَعْجَبَكَ Baʹzılar dedi ki bâb-ı evvelden femde yaʹnî bir nesne ağızda tatlı gelmekte ve bâb-ı râbiʹden ʹaynda göze tatlı ve hoş görünmekte müstaʹmeldir; fe-yukâlu: حَلَا فِي الْفَمِ وَحَلِيَ فِي الْعَيْنِ Ve bir kimseden hayr ve menfaʹate nâ΄il olmak maʹnâsına müstaʹmeldir; yukâlu: حَلِيَ مِنْهُ بِخَيْرٍ وَحَلَا مِنْهُ مِنَ الْبَابَيْنِ الْمَزْبُورَيْنِ إِذَا أَصَابَ مِنْهُ خَيْرًا Ve

حَلْوٌ [ḩalv] (ḩâ’nın fethiyle) Bir nesneyi tatlı ve şîrîn eylemek maʹnâsınadır; yukâlu: حَلَا الشَّيْءَ يَحْلُوهُ حَلْوًا إِذَا جَعَلَهُ حُلْوًا Ve bir adama bir nesne vermek maʹnâsınadır; yukâlu: حَلَاهُ الشَّيْءَ إِذَا أَعْطَاهُ إِيَّاهُ Ve

حَلْوٌ [ḩalv] ve

حُلْوَانٌ [ḩulvân] (ḩâ’nın zammıyla) Bir kimse kızını yâ kız kardeşini mehr-i müsemmâ ile hîn-i tezvîcinde mehr-i mezbûrdan bir mikdâr nesne kendisine ʹâ΄id olmak üzere tezvîc eylemek maʹnâsınadır ki bu vazʹ ve mehri kendisi ahz eylemek beyne’l-ʹArab zemîmedir; yukâlu: حَلَا فُلَانٌ فُلَانًا حَلْوًا وَحُلْوَانًا إِذَا زَوَّجَهُ ابْنَتَهُ أَوْ أُخْتَهُ بِمَهْرٍ مُسَمًّى عَلَى أَيْ يَجْعَلَ لَهُ مِنَ الْمَهْرِ شَيْئًا مُسَمًّى Şârih der ki tamâm-ı mehri kendi almakta dahi müstaʹmeldir. Ve

حُلْوَانٌ [ḩulvân] İsm olur, dellâl ücretine ve fâlcı ve kâhin ücretine denir. Ve hatunun mehrine yâhûd şîrînlik ve yedilik taʹbîr olunan ʹatiyyeye denir ki dâmâd tarafından verilip ve rüşvet-gûne verilen nesneye denir. Ve ʹivaz ve cezâ΄ maʹnâsınadır; ve minhu tekûlu: لَأَحْلُوَنَّكَ حُلْوَانَكَ أَيْ لَأَجْزِيَنَّكَ جَزَاكَ

Vankulu Lugatı - الحلوان maddesi

اَلْحُلْوَانُ [el-ḩulvân] (ḩâ’nın zammı ve lâm’ın sükunuyla) Bi-maʹnâhu; tekûlu: حَلَوْتُ فُلَانًا عَلَى كَذَا مَالًا فَأَنَا أَحْلُوهُ حَلْوًا وَحُلْوَانًا إِذَا وَهَبْتَ لَهُ شَيْئًا عَلَى كُلِّ شَيْءٍ يَفْعَلُهُ لَكَ غَيْرَ الْأُجْرَةِ Ve ücret maʹnâsına dahi gelir. Ve fi’l-hadîsi: “نَهَى عَنْ حُلْوَانِ الْكَاهِنِ” Yaʹnî ücret-i remmâlden nehy olunmuştur. Ve

حُلْوَانٌ [ḩulvân] bir kimse hîn-i tezvîcde kızının mehrin kendi nefsi için almağa dahi derler ki ʹArab tâ΄ifesi katında bu mezmûmdur; kâlet imre΄etun: “لَا يَأْخُذُ الْحُلْوَانَ مِنْ بَنَاتِنَا” Ve

حُلْوَانُ [Ḩulvân] Bir şehrin dahi ismidir ki onu ashâbdan İbn ʹİmrân binâ etmiştir. Ve

حُلْوٌ [ḩulv] ʹAvrete zînet kılmağa dahi derler; tekûlu: حَلَوْتُهَا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا جَعَلْتَ لَهَا حُلِيًّا