Kamus-ı Muhit - الشقراء maddesi

اَلشَّقْرَاءُ [eş-şaḵrâ΄] (حَمْرَاءُ [ḩamrâ΄] vezninde) أَشْقَرُ [aşḵar]ın mü΄ennesidir. Ve

شَقْرَاءُ [Şaḵrâ΄] Ruḵâd b. Munžir eḋ-Ḋabbî ve Zuheyr b. Cežîme yâhûd Ḣâlid b. Caʹfer’in feresleri ismidir. Beyne’l-ʹArab zebân-zed olan “شَيْئًا مَّا يَطْلُبُ السَّوْطَ إِلَى الشَّقْرَاءِ” meselinin menşe΄idir. Sâhibi olan mezbûr feres-i merkûmeye süvâr ve semt-i maksadına ʹâzim olup hılâl-i râhta taʹcîl için kamçı ile vurdukça cery ve ʹadvini ziyâde eder idi. Bir matlab üzere olan adam matlabını tahsîl ve kazâ ile ondan fârig olmağa karîb oldukta darb olunur. Kâle’ş-şârih قَوْلُهُ مَا فِي شَيْئٍ مَا صِلَّةٌ وَقَوْلُهُ يَطْلُبُ أَيْ بِطَلَبِ الْعَدْوِ مِنْهَا Ve kâle fi’l-Mustaḵṡâ يُضْرَبُ فِي مَنْ يُعَنِّفُ لِاسْتِخْرَاجِ الْمَطْلُوبِ مِنْ يَدِهِ Ve

شَقْرَاءُ [Şaḵrâ΄] Esîd b. Ḩinnâ΄e’nin kısrağı ismidir. Ve Şeyṯân b. Lâṯim nâm kimsenin kısrağı ismidir ve minhu’l-meselu: “أَشْأَمُ مِنَ الشَّقْرَاءِ” Bir maʹrekede kendisi ve sâhibi katl olunmakla şe΄âmette mesel olmuştur, ʹalâ-kavlin bir mahalle giderken sertlik edip bir türlü başı zabt olmamakla sâhibini hod-ser alıp kaçar iken reh-güzerlerine bir baʹîdü’l-gavr dere gelmekle öte tarafa pertâv edip lâkin yetiştirememekle ikisi birden dereye sâkıt oldukta kısrağın boynu şikest ve helâk olup sâhib-i selâmetle necât buldu. “Şaḵrâ΄ nice oldu?” diye su΄âl edenlere إِنَّ الشَّقْرَاءَ لَمْ يَعُدْ شَرُّهَا رِجْلَيْهَا kelâmıyla vakʹayı nakl eyledi. ʹAlâ-kavlin شَقْرَاءُ [Şaḵrâ΄] Ġaziyye b. Cuşem nâm kimsenin oğlunun kısrağı ismidir. Bir gulâma tepmek için kıç attıkta kendi kulununa râst gelip helâk eylemesi bâʹis-i darb-ı mesel oldu. Ve

شَقْرَاءُ [Şaḵrâ΄] Muhelhil b. Rebîʹa’nın ve Ḩavṯ el-Faḵʹasî nâm kimsenin kısrakları ismidir. Ve Muʹâviye b. Esed’in Zeyt nâm kısrağının kısrak kulunu adıdır. Ve ʹUreyme’de beyne’l-cebeleyn bir su ismidir. Ve bâdiyede başka bir suyun adıdır ki ʹAmr b. Seleme b. Seken el-Kilâbî radıyallâhu ʹanhu hadîsinde mezkûrdur. Mûmâileyh Hazret-i Sultânu’l-enbiyâ΄ ʹaleyhi efdalu’t-tehâyâ dergâhına vüfûd ve Saʹdiyye ve Şaḵrâ΄ nâm sular miyânında olan arâzîyi istıktâʹ eylemekle nâ΄il-i maksûd olmuş idi. Ve

شَقْرَاءُ [Şaḵrâ΄] Yemâme nâhiyesinde bir karye adıdır.

Vankulu Lugatı - الشقراء maddesi

اَلشَّقْرَاءُ [eş-Şaḵrâ΄] (şîn’in fethi ve ḵâf’ın sükûnu ve elifin meddiyle) Bir atın ismidir ki doğurduğu kulunu tepip öldürmüştür.