اَلشُّكَاعَى [eş-şukâʹâ] (حُبَارَى [ḩubârâ] vezninde ve baʹzen şîn’i meftûh olur) Fârisîde bâd-âverd ve beyne’l-etıbbâ΄ şevket taʹbîr olunan dikenliğe şebîh bir nevʹ dikenli otluk ismidir, be-gâyet ince ve nahîf olur, hattâ pek ince ve nahîf adamı ona teşbîhle كَأَنَّهُ عُودُ الشُّكَاعَى derler, Türkîde ona kurlagan dikeni ve kalkan dikeni derler; hummeyât-ı ʹatîkaya ve küçük dilde olan kurhalara ve vecaʹ-ı esnâna müfîddir. Ve شُكَاعَى [şukâʹâ] lafzının müfredinde شُكَاعَاةٌ [şukâʹât] denir, ʹalâ-kavlin müfredi yoktur, müfred ve cemʹi müsâvîdir; yukâlu: شُكَاعَى وَاحِدَةٌ وَشُكَاعَى كَثِيرَةٌ وَهُمَا شُكَاعَيَانِ وَهُنَّ شُكَاعَيَاتٌ
اَلشُّكَاعَى [eş-şukâʹâ] (şîn’in zammı ve elifin kasrıyla) Şol ottur ki tabîbler katında maʹrûftur ki ona cerḣa derler. Bu Aḣfeş rivâyeti üzeredir. Sîbeveyhi eyitti: شُكَاعَى [şukâʹâ] vâhid ve cemʹ gelir. Ve gayrılar eyitti: شُكَاعَى [şukâʹâ] cemʹdir.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı