اَلشَّقْنُ [eş-şaḵn] (şîn’in fethiyle) ve
اَلشَّقِنُ [eş-şeḵin] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) ve
اَلشَّقِينُ [eş-şeḵîn] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) Azca nesneye denir; yukâlu: شَيْءٌ شَقْنٌ وَشَقِنٌ وَشَقِينٌ أَيْ قَلِيلٌ Ve ʹAbbâs b. Aḩmed b. Muḩammed ve Eslem b. el-Faḋl eş-Şaḵḵâniyyân ki شَدَّادِيَّانِ [şeddâdiyyân] vezninde muhaddislerdir.
اَلشَّقْنُ [eş-şaḵn] (şîn’in fethi ve ḵâf’ın sükûnuyla) Bir lafzdır ki قَلِيلٌ [ḵalîl]e tebeʹiyyetle istiʹmâl olunur, Ebû ʹUbeyd rivâyeti üzere; yukâlu: قَلِيلٌ شَقْنٌ مِثْلُ وَتْحٍ وَعْرٍ Yaʹnî شَيْءٌ وَتْحٌ وَعْرٌ dedikleri gibi وَعْرٌ [vaʹr]ı وَتْحٌ [vetḩ]e tâbiʹ kılmakla. Ve
شِقْنٌ [şaḵn] ʹAtâyı az kılmağa dahi derler; yukâlu: شَقَنْتُ الْعَطِيَّةَ أَشْقُنُهَا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا قَلَّلْتَهَا
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı