اَلْقَتَادُ [el-ḵatâd] (tâ-yı fevkiyye ile سَحَابٌ [seḩâb] vezninde) Bir nevʹ şecer ismidir ki be-gâyet pek ve metîn olup iğne gibi dikenleri olur, Türkîde gün dedikleridir ki kebîr ve sagîr nevʹi olur. كَثِيرَاءُ [kešamp;îrâ΄] dedikleri zamk sagîr nevʹinden hâsıl olur. “أَصْعَبُ مِنْ خَرْطِ الْقَتَادِ” meselinden murâd şecer-i mezbûrdur.
اَلْقَتَادُ [el-ḵatâd] (ḵâf’ın fethiyle) Şol ağaçtır ki onun dikenleri vardır. Ve fi’l-meseli: “وَمِنْ دُونِهِ خَرْطُ الْقَتَادِ” Ve خَرْطٌ [ḣarṯ] ḣâ-i muʹceme ve ṯâ-i mühmele ile yutmağa derler. Ve bu mesel nihâyet mertebede budur, bundan ötesi müşkildir demek mahallinde istiʹmâl olunur. Ve bu zikr olunana قَتَادٌ أَعْظَمُ [ḵatâdun aʹżam] derler, ammâ قَتَادٌ أَصْغَرُ [ḵatâdun aṡġar] şol dikenli ağaçtır ki onun meyvesi نُفَّاخَةٌ [nuffâḣat]tır, عُشَرٌ [ʹuşer] ağacı meyvesi gibi. Ve نُفَّاخَةٌ [nuffâḣat] nûn’un zammı ve fâ’nın teşdîdiyle su yüzünde olan kabarcığa derler. Ve her nesne ki ona şebîh ola ona dahi نُفَّاخَةٌ [nuffâḣat] derler.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı