اَلْمُوخِفُ [el-mûḣif] (مُحْسِنٌ [muḩsin] vezninde) Ahmak ve nâdân kimseye ıtlâk olunur; hâtem çiçeğini döven kimse onu halt eylediği gibi kendi mühmelâtını halt eder olduğu için ıtlâk olundu; yukâlu: رَجُلٌ مُوخِفٌ أَيْ أَحْمَقُ يَعْنِي يُوخِفُ زِبْلَهُ كَمَا يُوخَفُ الْخِطْمِيُّ Ve
مُوخِفٌ [mûḣif] Bir gûne aʹrâb taʹâmıdır ki yoğurt kurusunu süte ezdikten sonra üzerine sâfî yağ dökmekle tertîb ederler. ʹAlâ-kavlin etsiz olan bulamaç aşına denir yâhûd hurmâyı kaymağa katmakla tertîb ettikleri taʹâmdır. Ve
مُوخِفٌ [mûḣif] Çamuru gâlib olan suya denir. Ve cullâhların beze sürdükleri ahara denir ki haşıl taʹbîr olunur.
اَلْمُوخِفُ [el-mûḣif] (mîm’in zammı ve ḣâ’nın kesriyle) Ahmak olan kimse. Ve ahmaka مُوخِفٌ [mûḣif] dedikleri kendi mühmelâtın karıştırdığın işʹâr içindir, خِطْمِيٌّ [ḣiṯmiyy] döven kimse خِطْمِيٌّ [ḣiṯmiyy] karıştırdığı gibi. Ve ahmaka عَجَّانٌ [ʹaccân] dahi derler ki عَجَّانٌ [ʹaccân] hamur yoğurucu demektir, kendi mühmelâtın yoğurduğun işʹâr için, bunlar ʹArab tâ΄ifesinin kinâyeleri kabîlindendir.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı