Kamus-ı Muhit - المودة maddesi

اَلْوُدُّ [el-vudd] ve

اَلْوَدَادُ [el-vedâd] (vâv’ların harekât-ı selâsıyla) ve

اَلْوَدَادَةُ [el-vedâdet] (سَعَادَةٌ [saʹâdet] vezninde) ve

اَلْمَوَدَّةُ [el-meveddet] (مَحَبَّةٌ [maḩabbet] vezninde) ve

اَلْمِوَدَّةُ [el-miveddet] (mîm’in kesriyle) ve

اَلْمَوْدِدَةُ [el-mevdidet] (fekk-i idgâm ve dâl’ın kesriyle) ve

اَلْمَوْدُودَةُ [el-mevdûdet] (مَعْقُولَةٌ [maʹḵûlet] vezninde) Sevmek, hubb ve muhabbet maʹnâsınadır; tekûlu: وَدِدْتُهُ بِكَسْرِ الْعَيْنِ وَوَدَدْتُهُ بِفَتْحِهَا أَوَدُّهُ بِالْفَتْحِ فِيهِمَا وُدًّا وَوَدَادًا بِالتَّثْلِيثِ فِيهِمَا وَوَدَادَةً وَمَوَدَّةً وَمِوَدَّةً وَمَوْدِدَةً وَمَوْدُودَةً مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ وَالثَّالِثِ أَيْ حَبَبْتُهُ Ve bu “عَضَّ-يَعَضُّ” sîgası gibi vech-i mesrûd üzere bâb-ı râbiʹden ve şüzûz üzere sâlistendir. Şârih der ki terkîb-i mezkûr لَوْ kelimesine makrûnen istiʹmâl olunursa temennî maʹnâsına olur; ve minhu kavluhu sübhânehu ve taʹâlâ: ﴿يَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَوْ يُعَمَّرُ﴾ الآية أَيْ يَتَمَنَّىMiṡbâḩ’ta مَوَدَّةٌ [meveddet] ism olmak üzere musarrahtır ve bâb-ı sâlisten vürûdunu Kisâ΄î’den nakl eylemiştir.

Vankulu Lugatı - المودة maddesi

اَلْوَدُّ [el-vedd] (vâv’ın fethiyle) Mahabbet maʹnâsına. Ve bir dağın ismidir. Ve bir putun ismidir ki Nûḩ ʹaleyhi’s-selâm kavminin idi, sonra Kelb kabîlesinin oldu. Dûmetu’l-Cendel dedikleri hisârda mahfûz idi ve ʹAbduvedd nâm kimse bundan ötürü tesmiye olunmuştur. Ve

اَلْمَوَدَّةُ [el-meveddet] (mîm’in ve vâv’ın fethiyle) Kezâlik mahabbet maʹnâsınadır.