اَلْبَهْشُ [el-behş] (bâ’nın fethiyle) مُقْلٌ [muḵl] dedikleri yemişin tâzesine denir ki devm ağacının semeridir, Hind ve Ḩicâz’da olur; kurusuna خَشْلٌ [ḣaşl] derler. Ve
بَهْشٌ [behş] Vasf olur, güler yüzlü, küşâde-rû, beşâşetli adama denir; yukâlu: رَجُلٌ بَهْشٌ أَيْ هَشٌّ بَشٌّ Maʹnâ-yı âtîdendir. Ve
بِلاَدُ الْبَهْشِ [Biladu’l-Behş] Diyâr-ı Ḩicâz’a ıtlâk olunur, zikr olunan semer-i بَهْشٌ [behş] orada nâbit olduğu için. Ve
بَهْشٌ [behş] Masdar olur, bir nesneyi sorup araştırmak maʹnâsınadır; yukâlu: بَهَشَ عَنْهُ بَهْشًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا بَحَثَ عَنْهُ Ve ârzû-kerdesi olan nesneye ferah ve şevkle şitâb ve ikbâl eylemek maʹnâsınadır; yukâlu: بَهَشَ إِلَيْهِ إِذَا ارْتَاحَ لَهُ وَخَفَّ بِارْتِيَاحٍ Ve bir nesneye el sunup lâkin almayıp mahrûm olmak maʹnâsınadır; yukâlu: بَهَشَ إِلَيْهِ إِذَا تَنَاوَلَهُ لِيَأْخُذَهُ وَلَمْ يَأْخُذْهُ Ve bir kimse yalnızca ağlamağa yâhûd gülmeğe müteheyyi΄ olmak maʹnâsınadır; yukâlu: بَهَشَ الرَّجُلُ إِذَا تَهَيَّأَ لِلْبُكَاءِ وَحْدَهُ أَوْ لِلضَّحِكِ أَيْضًا Ve almak için bir nesneye el sunmak maʹnâsınadır; yukalu: بَهَشَ بِيَدِهِ إِلَيْهِ لِيَتَنَاوَلَهُ Ve birikmek maʹnâsınadır; yukâlu: بَهَشَ الْقَوْمُ إِذَا اجْتَمَعُوا
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı