اَلنَّاقَةُ [en-nâḵat] Maʹlûmdur ki dişi deveye denir, Fârisîde uştur-i mâde denir, Türkîde mâdeyi tahrîfle mâye taʹbîr ederler; cemʹiنَاقٌ [nâḵ] ve نُوقٌ [nûḵ] gelir nûn’un zammıyla ve أَنْؤُقٌ [en΄uḵ] gelir hemzenin fethi ve hemze-i mütevassitenin zammıyla ve أَنُوقٌ [enûḵ] gelir ve أَوْنُقُ [evnuḵ] gelir kalb ile ve أَيْنُقٌ [eynuḵ] hemzenin fethi ve yâ’nın sükûnuyla ve نِيَاقٌ [niyâḵ] gelir nûn’un kesriyle ve نَاقَاتٌ [nâḵât] ve أَنْوَاقٌ [envâḵ] ve cemʹü’l-cemʹi أَيَانِقُ [eyâniḵ] gelir ve نِيَاقَاتٌ [niyâḵât] gelir. Ve أَيْنُقٌ [eynuḵ] kelimesinin musaggarında أُيَيْنِقَاتٌ [uyeyniḵât] denir, kıyâs ise أُيَيْنِقٌ [uyeyniḵ] olmaktır. Şârih der ki lafzından müzekkeri yoktur, belki müzekkeri جَمَلٌ [cemel]dir. Ve نَاقَةٌ [nâḵat] aslı نَوَقَةٌ [neveḵat]tır fetehâtla, zîrâ cemʹi نُوقٌ [nûḵ] gelmiştir, خَشَبٌ [ḣaşeb] ve خُشُبٌ [ḣuşub] gibi ve hemze ile أَنْؤُقٌ [en΄uḵ] gelmesi “vâv”ın sıklet-i zammesine mebnîdir ve yâ ile أَيْنُقٌ [eynuḵ] gelmesinde maklûb olan أَوْنُقٌ [evnuḵ]un vâv’ı yâ’ya maklûbdur ve bunun cemʹü’l-cemʹi أَيَانِقُ [eyâniḵ]tir. Ve نَاقَةٌ [nâḵat] lafzı نُوقٌ [nûḵ]-ı âtî maʹnâsından me΄hûzdur. Ve
نَاقَةٌ [Nâḵat] Felekte bir niçe kevâkibe ıtlâk olunur ki نَاقَةٌ [nâḵat] şeklinde muntazamlardır.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı