أَبُو الْعَتَاهِيَةِ [Ebu’l-ʹAtâhiyet] (كَرَاهِيَةٌ [kerâhiyet] vezninde) Ebû İsḩâḵ İsmâʹîl b. el-Ḵâsim b. Suveyd nâm şâʹirin lakabıdır. Cevherî’nin vehmi gibi künyesi değildir. Şârih der ki burada أَبٌ [eb] sâhib maʹnâsınadır, kaldı ki künye taʹzîme dâll olmakla mü΄ellif redd eylemiştir, lâkin Cevherî zâhiri iʹtibâr etmiştir. Ve
عَتَاهِيَةٌ [ʹatâhiyet] ضُلَّالُ النَّاسِ [ḋullâlu’n-nâs] maʹnâsınadır ki nâsın pek dâll ve güm-râhı demektir. Ve ahmak maʹnâsınadır; ʹayn’ın zammıyla da câ΄izdir, niteki عَتَاهَةٌ [ʹatâhet] dahi bu maʹnâyadır, سَحَابَةٌ [seḩâbet] vezninde. Şârih der ki bunlar fi’l-asl masdarlardır, dalâl ve humk maʹnâsına. Ve
عَتَاهِيَةُ [ʹAtâhiyet] Esmâdandır.
أَبُو الْعَتَاهِيَةِ [Ebu’l-ʹAtâhiyet] (kezâlik ʹayn’ın fethi ve yâ’nın tahfîfi ile) Bir kimsenin künyetidir ve Ḵâmûs’ta lakabdır künye değildir demiş lâkin أَبٌ ile musaddar olduğu haysiyyetten künye dense olur, her ne denli zemme delâleti haysiyyetinden lakab denirse dahi.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı