اَلْأَتْيُ [el-ety] (hemzenin fethi ve tâ’nın sükûnuyla) ve
اَلْإِتْيَانُ [el-ityân] ve
اَلْإِتْيَانَةُ [el-ityânet] (hemzelerin kesriyle) ve
اَلْمَأْتَاةُ [el-me΄tât] (mîm’in fethiyle) ve
اَلْأُتِيُّ [el-utiyy] (hemzenin zammı ve kesri ve tâ’nın kesriyle) Gelmek, مَجِيءٌ [mecî΄] maʹnâsınadır; tekûlu: أَتَيْتُهُ أَتْيًا وَإِتْيَانًا وَإِتْيَانَةً وَمَأْتَاةً وَأُتِيًّا إِذَا جِئْتَهُ Şârih der ki işbu أَتَى kelimesi جَاءَ gibi lâzım ve müteʹaddî olur; ve kavluhu taʹâlâ: ﴿وَلَا يُفْلِحُ السَّاحِرُ حَيْثُ أَتَى﴾ أَيْ حَيْثُ كَانَ ve yekûlûne: أَتَى الْأَمْرَ أَيْ فَعَلَهُ Ve bunlar mülâzemet yâhûd sebeb-i ʹâdî ʹalâkasıyladır; yukâlu: أَتَى عَلَيْهِ الدَّهْرُ أَيْ أَهْلَكَهُ Ve yukâlu: أُتِيَ فُلَانٌ عَلَى الْمَجْهُولِ أَيْ أَشْرَفَ عَلَيْهِ الْعَدُوُّ Yaʹnî “Kendisine düşmanı gâlib ve müstevlî oldu.”
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı