Kamus-ı Muhit - الإجازة maddesi

اَلْإِجَازَةُ [el-icâzet] (hemzenin kesriyle) Bir adamı bir yerden öteye savuşturmak maʹnâsınadır; yukâlu: أَجَازَ غَيْرَهُ إِذَا جَعَلَهُ مُجَاوِزًا Ve tarlayı yâhûd mevâşîyi suvarmak için su vermek maʹnâsınadır; tekûlu: إِسْتَجَزْتُ فُلاَنًا فَأَجَازَنِي إِذَا سَقَى أَرْضَكَ أَوْ مَاشِيَتَكَ Ke-mâ se-yuzkeru. Ve bir nesneyi revâ ve maʹkûl görmek ve destûr vermek ve münâsib tutmak maʹnâsına müstaʹmeldir; yukâlu: أَجَازَ لَهُ ذَلِكَ إِذَا سَوَّغَ لَهُ Ve re΄y ve emri infâz eylemek maʹnâsına müstaʹmeldir; yukâlu: أَجَازَ رَأْيَهُ إِذَا أَنْفَذَهُ Ve bir mâddenin cevâzına imzâ ve takrîr eylemek maʹnâsına müstaʹmeldir; yukâlu: أَجَازَ لَهُ الْبَيْعَ إِذَا أَمْضَاهُ Ve bir yerden geçip gitmek maʹnâsınadır; yukâlu: أَجَازَ الْمَوْضِعَ إِذَا خَلَّفَهُ Ve

إِجَازَةٌ [icâzet] Fenn-i karz-ı şiʹrde revî harfinden sonra gelen harfin harekâtı muhtelif olmaktan ʹibârettir, meselâ beytin birinde mazmûm ve dîğerlerinde meksûr ve meftûh olmak gibi. ʹAlâ-kavlin kâfiye żâ-i mühmele iken diğerinde dâl gibi harf îrâdından ʹibârettir ki bu Ḣalîl kavlidir, sâ΄irler buna إِكْفَاءٌ [ikfâ΄] derler. ʹAlâ-re΄yin gayrın nazm eylediği mısrâʹı itmâm eylemekten ʹibârettir. Ve

إِجَازَةٌ [icâzet] Mecrûhu çabuk katl eylemek maʹnâsına müstaʹmeldir; tekûlu: أَجَزْتُ عَلَى الْجَرِيحِ إِذَا أَجْهَزْتَ

Vankulu Lugatı - الإجازة maddesi

اَلْإِجَازَةُ [el-icâzet] (hemzenin kesriyle) Bir mesâfeyi katʹ edip geçmek; tekûlu: أَجَزْتُهُ إِذَا خَلَّفْتَهُ وَقَطَعْتَهُ Ve

إِجَازَةٌ [icâzet] Bir nesneyi câ΄iz görüp nâfiz kılmak; tekûlu: أَجَزْتُهُ إِذَا نَفَذْتَهُ İbnu’s-Sikkît eyitti: أَجَزْتُهُ عَلَى اسْمِهِ derler, kaçan onu câ΄iz görseler. Ve

إِجَازَةٌ [icâzet] Bir kimsenin beytinin bir mısrâʹın itmâm edip tamâm-ı beyt etmeğe de derler. Ferrâ eyitti: إِجَازَةٌ [icâzet] Ḣalîl katında kâfiye ṯâ iken dâl etmektir, meselâ ki buna إِكْفَاءٌ [ikfâ΄] derler. Ve

إِجَازَةٌ [icâzet] Su vermeğe dahi derler; yukâlu: إِسْتَجَزْتُ فُلَانًا فَأَجَازَنِي إِذَا أَسْقَاكَ مَاءً لِأَرْضِكَ وَمَاشِيَتِكَ