اَلْأَتَانُ [el-etân] (tâ-yı fevkiyye ile سَحَابٌ [seḩâb] vezninde) Dişi eşeğe denir, hâ’yla أَتَانَةٌ [etânet] lügat-i kalîledir; cemʹi آتُنٌ [âtun]dur, hemzenin meddi ve tâ’nın zammıyla عَنَاقٌ [ʹanâḵ] ve أَعْنُقٌ [aʹnuḵ] gibi ve أُتُنٌ [utun] gelir zammeteynle ve أُتْنٌ [utn] gelir tâ’nın sükûnuyla ve مَاتُونَاءُ [mâtûnâ΄] gelir. Şârihin beyânına göre bu ism-i cemʹdir. Ve
أَتَانٌ [etân] Kuyu başında su çeken adamın durduğu yere denir. Bu iki maʹnâda hemzenin kesriyle de lügattir. Ve mihaffenin kâʹidesine yaʹnî döşeği olan ağaca denir ki tahtalar onun üzerine yapılır. Ve
أَتَانُ الضَّحْلِ [etânu’ḋ-ḋaḩl] Dibi yakın kuyunun ağzında olan şol kayaya denir ki üzeri yosun bağlayıp düz ve dayıncak ola, ʹalâ-kavlin su içre olan şol kayaya denir ki nısfı su içre ve nısfı taşrada ola.
اَلْأَتَانُ [el-etân] (hemzenin fethiyle ve tâ’nın tahfîfiyle) Dişi merkeb, حِمَارَةٌ [ḩimâret] maʹnâsına ve أَتَانَةٌ demezsin.
Sitemizde detaylı hızlı ve kolay arama ekranı